Full av sjel, ekte og autentisk: Bergen er for mange synonymt med lokale og unike bedrifter bak trange gatehjørner i brusteinslagte gater. Stoff tar denne våren ein prat med menneske som har starta opp noko eige, og lykkast med det. Felles for dei alle? Eit ønske om å formidle ein lidenskap på sin måte.

Du har kanskje hasta deg gjennom Lille Øvregaten og lagt merke til eit butikkvindauge med tallause analoge kamera peikande mot deg? Om du er av den nysgjerrige sorten, har du kanskje tatt steget innanfor inngangsdøra og oppdaga tidsmaskina som gøymer seg i nummer fire. Butikken «Antonio Stasi» er eit varmt og tidlaust univers med vegger og bord kledd av kamera i alle fasongar og størrelsar. Bak det heile? Ein mann som brenn for å vidareføre lidenskapen sin. Stoff har tatt ein prat med mannen som får fotografi-elskande sjeler til å måpe, og Hollywood-produsentar til å reise jorda rundt.

Lidenskap
– Eg kom til Bergen i 1992. Eg pakka ned alt frå leilegheita mi i Italia og kom opp hit med ein 13 kubikkmeters lastebil full av kamera, bøker og musikk. Det var ikkje akkurat ei lita veske eg hadde med meg, nei! Smilerynkene kjem til syne når Stasi mimrar tilbake til byrjinga for 27 år sidan.

– Kjærasten min var bergensar, og ettersom det var vanskeleg for ho å få jobb i Italia, valte vi å flytte hit.

Italienaren, som opphavleg er utdanna arkitekt, har vore interessert i fotografi så lenge han kan hugse.

– Eg kjøpte mitt første manuelle kamera i ’75, og på 80-tallet jobba eg mykje som freelancer. Men spranget frå å drive med fotografi sjølv, til å starte opp butikk, var stort. Eg fekk mykje kritikk – særleg frå økonomar og venner. «Du er gal!», sa dei alle, og påstod at det var umogleg å omsetje analoge kamera.

Den solbrune 60-åringen ler litt i det han folder armane i kors over den varme ullgenseren sin. Han rettar litt på brillene og lenar seg mot disken, vel vitande om at dei tvilande tok feil.

– Eg var aldri i tvil sjølv. Eg hadde trua på at det kom til å gå bra. Det handlar om å drive med noko ein har peiling på, også må du like det du driv. Elles kjem du ingen veg.

Kaffelaurdag
På spørsmål om kva som er det beste med jobben hans, kjem svaret umiddelbart.

– Folka. Menneska. Her treff eg dei mest interessante menneska i verda. Alle som er innom butikken min legg igjen eit spor. Uansett om dei er viktige, eller mindre viktige. Det spelar inga rolle. Dei er menneske alle saman, sant.. I staden for å spørje om å få kjøpe noko, begynner mange å snakke om fotografi og andre ting, også sit dei her i fleire timar og preikar. Det er veldig hyggeleg, men eg kan ikkje sitte og snakke heile dagen. Eg må jo jobbe litt også, spøkar Stasi som óg kan krone seg med fleire kjendisbesøk.

– Her om dagen var det ein Hollywood-produsent innom faktisk. Giuseppe Tornatore har også vore på besøk. Har du høyrt om han? Ein Oscar-vinnande regissør, fortel Stasi stolt.

Ein slitt sofa langs veggen er eit synleg bevis på menneska som har vore innom butikken. Som bestilt klingar bjella over inngangsdøra, og inn frå kulda stig ein jamnaldrande mann. Det tar ikkje mange sekund før ein innser at dette er eit av menneska Stasi nettopp har beskrive: ein mann som har gjort inntrykk på han.

«Hallo, Reidar!», helsar Stasi. Reidar nikkar, smilar tilbake og lenar seg tolmodig mot eit arbeidsbord fult av gamle analoge kamera brukt som reservedelar. Om du skulle beskrive kundane dine, dei som kjem innom her, med eit ord – kva ville det vore? Stasi myser ut i lufta.

– Åh det er eit vanskeleg spørsmål, men det er snakk om vennskap, sant. Det er alt det handlar om til slutt, vennskap.

Kunden som nettopp har entra butikken smilar og bryt ut i lett latter av svaret til Stasi.

– Ja, berre sjå på Reidar. Står der og ler, glisar Stasi.

Reidar tørkar av seg gliset. Han puttar henda i lommene og tar eit par steg bort mot vindauget som slepp sollys inn i det sjarmerande lokalet. Skodande ut av vindauget, på dei travle menneska som hastar forbi i kulda, bekreftar han Stasi sitt utsegn.

– Det er rett det som du fortel, det er vennskap det handlar om til slutt. Det er derfor ein til sjuande og sist har lyst å komme inn hit.

Du følar ei tilknyting? Til Antonio og plassen?

– Ja, absolutt.

– Faktisk, for inntil fem-seks år sidan hadde vi fast kaffe på laurdagar, skyt Stasi inn. Då kom mange av dei gamle kundane mine innom, dei satt her frå klokka 11-14 og berre prata tull, også drakk vi kaffe saman alle mann. Ja det blir fort litt sånn når ein blir kjent.

Bergensar i sjela
Trur du at du blir buande her i Bergen, eller har du tankar om å flytte tilbake til Italia?

– Vel… Om ein reknar litt på det har eg vore her i 27 år no. Eg har budd mange plassar i livet mitt. Italia, Tyskland, Sveits, farta rundt om kring og fram og tilbake i Europa. Ein kunne nesten skrive ein roman om det, men etter 27 år? Då er det heilt naturleg at ein blir litt bergensar. Sjølv om eg har røtter der nede, høyrar eg til her oppe.

Du er rett og slett bergensar i sjela di?

– Ja, det kan du seie. Men om nokon spør, så er eg først og fremst frå Lille Øvregaten. Eg berre elskar denne gata. Eg kunne faktisk ha slåst for denne plassen, spøkar Stasi.

Latteren sit laust, men blir fort erstatta av seriøse blikk når vi kjem inn på framtida for Stasi og butikken.

– Eg skal halde på i alle fall seks år til. Problemet med framtida er at eg ikkje har møtt nokon som er aktuelle for å overta og drive butikken vidare. Det krevjast enormt med erfaring. Det som er sikkert er at eg skal halde på i nokre år til, også får vi sjå kva framtida bringer. Kanskje eg blir reisande litt fram og tilbake mellom Italia og Bergen? Eg veit ikkje heilt endå. Men å forlate Bergen for godt?

Det blir ikkje aktuelt, for å seie det sånn.