Paraply er ein fin metafor for det sure som prellar av

Rett ovanfor deg,

Men dei færraste metaforar har røyndomspreg.

Og paraplyen er ikkje noko unntak.

Regn er ein utanfor-din-kontroll-sak.

Den som ikkje innser det er pinleg svak:

Det finnast ikkje noko slikt som eit berbart tak.

Dei seier at du kan ikkje bu her utan å eige minst ein paraply,

Det er ein såkalla paraply-by. 

Små paraplyar i små taskar, 

Små reiskap mot himmel som vaskar.

Kor er sydvestane?

Kor er hettene?

Kvifor har alle her gått fullstendig frå hektene?

Sjølv på skyfrie dagar er det mangel på tillit:

«Det kan jo byrje å yre, berre litt.»

Dei vil ikkje gå i vêrgudens felle,

Og tar han med – berre sånn i tilfelle.

I tilfelle det skulle bli våt-vær-risiko,

Flaum-disko

Med Tor og Co

I ein danse-tornado.

Og dei går med lange frakkar og joggesko

I alle andre stoffar enn Goretex

Mens dei har paraply-sex.

Kven har tatt frå oss vår fornuft?

Gjort oss redde for varm luft

Og våte kledes duft?

«Kom og gå med meg under paraplyen min

Den er så stor og fin»,

Men vi veit at det er ein illusjon.

Her er berre plass til ein porsjon.

Det er avvising på auksjon.

Her er ikkje plass,

Det er som å gå under eit overfylt glas.

For på kanten av din regnsopp

Blir dropane samla opp,

Og vondt blir til verre

Når eg seier stopp!

Seier nok er nok:

Bruk jakke med lokk

Eller ein vasstett sokk,

Alt!

Alt 

Alt

Alt anna enn ein pryda stokk.