Det er kveld, april. På scena på Østre står bandet Dogmode, snart står Superføkk der. Begge banda starta opp i haust, og held til i Bergen. Begge er jazza råkkeband, eller råkka fønkband. Dei viser oss korleis å eksperimentere med sjangrar i vår tids musikkflora. Frå Dogmode: ein trommis (Herman Kirknær Krogh), ein kontrabassist (Ask Viste), ein gitarist (Arin Myklebost Gran) og ein trombonist (Alfred Wammer). Ingen vokalist, men ein mann med bart og notatbok kjem opp for å gi tekst til musikken: «Mode super føkk mode super dog mode dog super føkk». Bandet klarar seg godt utan tekst, Wammer stråler av overskot og speler band-medlemma gode. I publikum står ein del folk. Folka ler, drikk, svaiar på hoftene. Bandet spelar bra. Eg høyrer jazz. Eg høyrer råkke-el-gitar. Ofte passar den godt, i blant blir den merksemdssjuk. Så er deira femte konsert (tilsynelatande) ferdig: «No kjem Superføkk. Dei har øvd, det har ikkje vi.» Her ligg kanskje grunnen for dei lange overgangane mellom låtene; for det til tider hakkete uttrykket til Dogmode. I publikum er det ganske mykje folk no. Ikkje heilt sild i tønne, meir potetgull i pose. Dette er Superføkks tredje konsert, utan å ha slept noko musikk enda. Først eit alvor i bassen (Eik Stavem). Det er bassgitar, det er leikent, men her er noko alvorleg. Gitaristen (Ole Hellik Lobben-Seth) skjer ei grimase. Trommisen (Victor Skullerud) er foreløpig fullt påkledd. Seinare skal det blir så sveitt at T-skjorta forsvinn. Saksofonisten (August Ramstad) står fremst, han oser av sjølvtillit. Publikum nikkar på hovudet, dansen kom så lett i stad, no er han meir uviss. All vissa er hos bandet. Det er ein litt rampete balanse, som om dei ferske musikarane må bevise noko. Så kjem noko nytt, mindre alvorleg, rolegare. Lobben-Seth innleiar ein ny song. Det er seigt her no: Du vil at dei skal skru opp, dei gjer det ikkje. Dei seige tonane er gode. Saksofonisten har eit lite trommesett framfor seg no, han speler tromme. Scena og golvet flørtar. Smell med tunga og andre munnlege lydar i eit ekko som eit eiga instrument. Det er kult. Saksofonisten er trommis, er munnleg musikar, er vokalist no. «Fjeset ditt er blankt for meg,» syng han på penbergensk. Det er ei behageleg, truverdig røyst som svinn hen og overgir seg til saksofonen, til noko langt meir bråkete. Dei leikar der oppe. Dei lagar bråk, god bråk. Det er jazz, funk, råkk, det er … tekno? Rytma minner til tider om tekno, men på scena står eit fullt band. Det er dans, applaus, det er «Superføkk, superføkk, superføkk!». Golvet opnar seg, fleire gongar, for moshpits. Jazz-pits, jazza moshpit? Å, jada. Til tider går moroa frå scena likevel utover publikum: «Berre spel!» blir ropt, når enda ein langdryg intro speler seg ut. Soloar er kjekkast for dei som sjølv spelar dei. Kanskje funkar dei betre på ei innspelt plate, men sannsynlegvis vil desse vere unødvendige når dei speler så godt i lag. «Ikke gå enda – det kommer noe veldig, veldig viktig no!» seier Ramstad. Dogmode kjem oppatt på scena. Dei tar ei låt i lag, dei tar ei til. Det er Super Dog Føkk Mode. Det er Dog Føkk Super Mode. Det går opp for ein at det heile har vore oppvarming – for seg sjølv. Det låter som jam, men det er ikkje det. Blir det for langtekkeleg? Publikum seier nei: dei dansar meir, meir. Det er openbert noko med desse mennene. Med nokre gjennomgongar og revideringar vil dei truleg finne solo-balansen. Potetgullposen har blitt rista, det er potetgull i heile rommet: Alle skal få! Og alle skal få, få, få når Superføkk spelar på Hulen 30. mai og på sommarfesten til Bergen Arkitekthøgskole 31. mai.